چون در دوره‌ی سنی  ِحسّاسي هستم، پدرم جوانكِ مضحكي را مامور كرده زير نظرم بگيرد؛ و او با آن دماغ  عقابي و هيكل ِ قناسش، هميشه و هر جا دنبالم است. يك دفتر خاطراتِ قلابي با عكس ِ شمع و پروانه روی جلدش، و يك خودكارِ سبز ِ بيك در دست دارد و تمام حركات و رفت و آمدهايم را يادداشت مي‌كند.يك‌بار از او پرسيدم كه از پدرم چه‌قدر دستمزد مي‌گيرد.گفت: روزي دو هزار تومان!وجودش برايم غير قابل تحمل شده است. شب‌ها هم خوابش را مي‌بينم.فكري به سرم زده است.از او مي‌پرسم كه چه‌قدر بايد بدهم تا زير ِنظرم نگيرد.مي گويد: روزي دو هزار تومان!دانشگاه را ول كرده‌ام و در يك شركتِ ساختماني كار مي‌كنم، در كارگاهِ بتون‌سازي. از ساعتِ 6 صبح تا ساعتِ 6 عصر.روزي دو هزار و پانصد تومان دستمزد مي‌گيرم. دو هزار تومانش را به جوانكِ دماغ‌عقابي مي‌دهم و پانصد تومانِ بقيه را هم تخمه و آدامس و بستني مي‌گيرم. عصرها كه به خانه برمي‌گردم، حسابي غذا مي‌خورم و فورن می‌گیرم مي‌خوابم. زير نظر هيچ‌كس هم نيستم.جوانكِ دماغ‌عقابي را ديگر نمي‌بينم. شماره حسابي دارد كه روزي چهار هزار تومان به آن واريز مي‌شود.پدرم صبح زود دو هزار تومانش را به حسابِ او مي ريزد؛ و من، ظهر، وقت استراحتِ كارگاه.هر دو خيالمان راحت است

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

نويسنده : ملازهی | تاريخ : چهار شنبه 17 / 11 / 1390برچسب:داستانک,عبرت اموز,باحال,

| نوع مطلب : <-CategoryName-> |